Głupota ludzka nie zna granic ?.

Ostatnio obejrzałem pewien filmik, który zobrazował mi do czego idiotyzm ludzki potrafi się posunąć w czasach pandemii. Newsy też. Ze szpitala w Zgierzu uciekł mężczyzna, który miał objawy koronawirusa. Po kilku godzinach na szczęście został złapany. Zgadnijcie gdzie ?. W Łodzi. Wyobraźcie sobie, że 54- latek uciekł przez okno. Jest to sytuacja, która odbiera po prostu słowa. Jak ktoś może być tak nieodpowiedzialny. Nasz delikwent zupełnie nie myśląc pojechał komunikacją miejską. Mam nadzieje, że tylko nikogo nie zaraził. Teraz grozi mu kilka lat pozbawienia wolności. Ja się pytam co tu się w ogóle stało?. Jak można zrobić coś tak głupiego. Najgorsze jest to, że nie jest to odosobniony przypadek. Do czego to doszło, żeby ludzie uciekali ze szpitali lub opuszczali kwarantanne. Kolejny przypadek był w Gdańsku. Facet był hospitalizowany jako osoba, która może być zarażona. Zgadnijcie co zrobił. Uciekł oczywiście. Policja go zatrzymała. 24-latek miał w samochodzie maczetę. Kobieta z Krakowa jednak podbiła poprzeczkę. Złamała kwarantanne i chciała pojechać autobusem za granice. Teraz grożą jej poważne konsekwencje. Te wszystkie przykłady na pewno wstrząsają. Głupota ludzka nie zna granic !. My jako społeczeństwo nie możemy dać się panice. Musimy racjonalnie myśleć. Bo inaczej po prostu zgłupiejemy. Nikt nie spodziewał się, że epidemia wybuchnie. Świat się zmienia. Najgorsze zachowania ludzkie wychodzą na wierzch. Przydałby się zbiór zasad lub nakazów, ale taki którego ludzie będą bali się złamać. Widocznie kara 5 tyś zł to za mało. Panika i jeszcze raz panika. Wszędzie wędrują wiadomości, iż polskim szpitalom brakuje sprzętu ochronnego. Lekarze mają bardzo pod górkę. A takie przytoczone osoby właśnie nie dość, że stwarzają zagrożenie epidemiologiczne to utrudniają pracę, ale nie tylko specjalistą medycznym. Policja i inne służby mundurowe też zajmują się tą kwestią. A być może powinni być gdzie indziej. Tak więc zacznijmy myśleć nad tym co robimy naprawdę to nie boli. Trzymajcie się zdrowo. Jakoś to przetrwamy.